Џамијата има значајно место во религиозниот фолклор на Истанбул. Елекот (мантија) на пророкот е земен на почетокот на 17 век од Шукрулах Увејси на семејството ел-Карани од ферманот на султанот Ахмед I. Откако бил зачуван на неколку места, конечно бил сместен во џамијата, која била изградена токму за оваа намена.

Од петнаесеттиот ден од месецот Рамазан до верската ноќ Кадир, Хирка-и Шериф е отворена за посетители во паузата помеѓу пладневната и попладневната молитва. За време на изградбата на џамијата многу згради во близина биле изградени како додаток на џамијата, како што е смртоносен за најстариот член на Семејството Увејси, канцеларија за заменикот, касарна за војници (оваа зграда која во моментов се користи како основно училиште Хирка-и Шериф) и простории за дежурните.

Во дворот може да се влезе преку три порти. Изработени се од делкан камен кефеки. Џамијата има две минариња, секое со еден балкон. Купола со осум прозорци ја покрива џамијата со осум рабови. Над портата од десната страна на дворот има калиграфски епитаф од страна Казаскер Мустафа Изедин, под султанот Абдулмеџидмонограмот на. Под куполата се гледаат и осум врамени стихови натписи направени од истиот калиграф. Над мимбарот се прикажани осум врамени натписи, кои се Абдулмеџидсопственото дело и го носи неговиот потпис. Проповедничката маса, михраб и мимбар се направени од црвен порфир.