به موازات بزرگ شدن شهر، یک فعالیت ساختمانی پرشور در جریان بود. از یک سو سلاطین، از سوی دیگر دولتمردان، ثروتمندان غیرمسلمان و سفارتخانه های خارجی ویلا و عمارت می ساختند. کاخ های دولما باغچه، چیراغان و بیلربی، لیندن و آلاچیق های کوچوکسوویلاهای ایازاغا، آلمداغ، ایکادیه و مکیدیه در این دوره ساخته شدند. همچنین در این دوره بسیاری از بناهای دولتی به نام «mebain-i emriyye” ساخته شدند. اینها شامل دفاتر اداره پست در بسیاری از مناطق، Tophane، Maçka Arsenals، وزارت Harbiye و Pangaltı Harbiye Buildings هستند.

این فعالیت سریع غرب زدگی آثار خود را در معماری نیز بر جای گذاشت. در این دوره معماری کلاسیک عثمانی کنار گذاشته شد و بناهای جدیدی به سبک های غربی ساخته شد. باروک, عجیب و غریب, نئوگوتیک و امپراتور. در واقع این تغییر سبک در معماری مساجد نیز رخنه کرد.

در آن سال ها پیشرفت های قابل توجهی در زیرساخت ها و خدمات شهری به وجود آمد. اینها شامل ساخت یک پل بر روی شاخ طلایی است، تونل (مترو)، راه آهن روملی، راه اندازی شیرکت حیریه که حمل و نقل دریایی درون شهری را اداره می کرد، ایجاد سایر ادارات دولتی شهرمانتی (شهرداری)، حمل و نقل اولین خط تلگراف، ایجاد اداره کل نیروی انتظامی و کلانتری های زیر مجموعه آن. کنترل، خدمات بیمارستان واکیف گوربا و شرکت تراموای اسبی.

اهمیت زیادی به افتتاح مدرن داده شد موسسات آموزشی که روند غربی شدن را تغذیه می کند. دارولفنون، پایه و اساس دانشگاه امروز استانبول، دبیرستان های دخترانه و مردانه، دانشکده معماری، دانشکده اطلاعات تلگراف، دانشکده آموزش، دبیرستان معلمان، دانشکده جنگلداری، مدرسه مهد کودک و مامایی، مکتب سلطانی (لیسانسه). گالاتاسرای)، دانشکده صنعت و دانشکده پزشکی و مدیریت دولتی مدارسی بودند که دوره تحصیل خود را از آن زمان آغاز کردند.