Παράλληλα με τη διεύρυνση της πόλης, βρισκόταν σε εξέλιξη μια έντονη οικοδομική δραστηριότητα. Από τη μια σουλτάνοι, από την άλλη πολιτικοί, μη μουσουλμάνοι πλούσιοι και ξένες πρεσβείες έχτισαν βίλες και αρχοντικά. Τα ανάκτορα Dolmabahçe, Çirağan και Beylerbeyi, ασβέστης και  Küçüksu Pavillons, Ayazağa, Alemdağ, İcadiye και Mecidiye Villas χτίστηκαν αυτήν την περίοδο. Επίσης σε αυτή την περίοδο πολλά κρατικά κτίρια που ονομάζονταν «mebain-i emriyye" είχαν χτιστεί. Αυτά περιλαμβάνουν γραφεία ταχυδρομικής διοίκησης σε πολλές περιοχές, το Tophane, το Maçka Arsenals, το υπουργείο Harbiye και τα κτίρια Pangaltı Harbiye.

Αυτή η ραγδαία εκδυτικοποίηση άφησε τα ίχνη της και στην αρχιτεκτονική. Την περίοδο αυτή εγκαταλείφθηκε η κλασική οθωμανική αρχιτεκτονική και κατασκευάστηκαν νέα κτίρια σε δυτικό στυλ όπως π.χ. μπαρόκ, ροκοκό, νεογοτικός και  αμπίρ. Πράγματι, αυτή η αλλαγή στυλ εισχώρησε και στην αρχιτεκτονική των τζαμιών.

Εκείνα τα χρόνια, υπήρξαν αξιοσημείωτες βελτιώσεις στις υποδομές και τις αστικές υπηρεσίες. Αυτά περιλαμβάνουν την κατασκευή μιας γέφυρας πάνω από τον Κεράτιο Κόλπο, σήραγγα (υπόγειος σιδηρόδρομος), Rumelian Rail, έναρξη του Şirket-i Hayriye που διαχειριζόταν τις θαλάσσιες μεταφορές εντός της πόλης, ίδρυση άλλων κρατικών γραφείων του Şehremaneti (Δήμος), μεταφορά της πρώτης τηλεγραφικής γραμμής, δημιουργία Διεύθυνσης Αστυνομικών Δυνάμεων και των αστυνομικών τμημάτων υπό τον έλεγχος, εξυπηρέτηση του Νοσοκομείου Vakıf Gureba και της Εταιρείας Τραμ με άλογα.

Μεγάλη σημασία δόθηκε στο άνοιγμα του σύγχρονου Εκπαιδευτικά ιδρύματα που θα έτρεφε τη διαδικασία του εκδυτικισμού. Darülfünun, το ίδρυμα του σημερινού Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, γυμνάσια ανδρών και κοριτσιών, Σχολή Αρχιτεκτονικής, Σχολή Τηλεγραφικών Πληροφοριών, Κολλέγιο Εκπαίδευσης, Γυμνάσιο Καθηγητών, Σχολή Δασών, Σχολή Νηπιαγωγείου και Μαιευτικής, Mekteb-i Sultani (Λύκειο Galatasaray), Σχολή Βιομηχανίας και Σχολή Ιατρικής και Κρατικής Διοίκησης ήταν τα σχολεία που ξεκίνησαν τότε την περίοδο της εκπαίδευσής τους.